ولادت امام هادی (ع)

اشهر در ولادت آن حضرت آنست که در نیمه ذیحجّه سنه دویست و دوازده در حوالی مدینه در موضعی که آن را صریا گویند، آن بزرگوار دنیا را به نور خود روشن فرمود ولکن به روایت ابن عیّاش ولادت آن حضرت در دوّم رجب یا پنجم آن واقع شده. والدهء معظّمهء جلیله اش سمانه مغربیّه است و معروف است به سیّده، و در جنّات الخلود است که آن مخدّره همیشه روزهء سنّتی داشتی و در زهد و تقوی مثل و مانند و در دُرّالنّظیم است که کنیهء آن مخدّره امّ الفضل بوده و محمّد بن فَرَج و علیّ بن مهزیار روایت کرده اند از حضرت هادی (ع) که فرمود مادرم عارفه است به حقّ من و او از اهل بهشت است نزدیک نمی شود به او شیطان سرکش و نمی رسد به او مَکرِ جبّار عنید و خداوند او را نگهبان و حافظ است و تخلّف نمیکند از امّهات صدّیقین و صالحین.
اسم شریف آن جناب علیّ بود و کنیّت ابوالحسن و چون حضرت امام موسی و امام رضا(ع) را نیز ابوالحسن می گفتند از جهت تعیین آن جناب را ابوالحسن الثّالث می گویند چنانچه حضرت امام رضا (ع) را ابوالحسن الثّانی و گاهی هم مکان ثالث ماضی یا هادی یا عسکری ذکر می کنند چنانچه اهل حدیث می دانند و مشهورترین القاب آن حضرت نقی و هادی است.(و گاهی آن حضرت را نجیب و مرتضی و عالم و فقیه و ناصح و امین و مؤتمن و طیّب و متوکّل می گفتند) ولکن لقب اخیر را آن حضرت مخفی می کرد و اصحاب خود را فرموده بود از این لقب اعراض کنید به جهت آنکه لقب خلیفه متوکّل علی الله بود در آن زمان. و چون آن جناب و فرزندش امام حسن(ع) در سامره سُکنی فرمودند در محلّه ای که عسکر نام داشت از این جهت این هر دو بزرگوار را نسبت به آن مکان داده و عسکری می گفتند، و در شمایل آن حضرت گفته اند که آن جناب متوسّط القامة و مرطوبی بود و روی سرخ و سفید و گونه های اندک برآمده و چشمهای فراخ و ابروهای گشاده و چهرهء دلگشا داشت. و نقش نگین آن جناب اَللهُ رَبّی وَ هُوَ عِصمَتی مِن خَلقِهِ بوده، و انگشتر دیگری داشت که نقشش این بود:حِفظُ العُهُودِ مِن اَخلاقِ المَعبُودِ.
سید ابن طاوس روایت کرده از جناب عبدالعظیم حسنی که حضرت امام محمّد تقی(ع) این حرز را برای پسرش حضرت امام علیّ نقی(ع) نوشت در وقتی که آن حضرت کودک بوده و در گهواره جای داشت و تعویذ می کرد آن حضرت را به این تعویذ و امر می کرد اصحاب خود را به آن و آن حرز این است:
بِسمِ اَللهِ الرَّحمنِ اًلرَّحیمِ لاحَولَ وَ لاقُوَّةَ اِلاّ بِاللهِ العَلِّیِ العَظیمِ اَللّهُمَّ رَبَّ المَلائکَةِ وَالرُّوح الخ.
و تمام آن در مهج الدّعوات است، و تسبیح آن حضرت:
سُبحانَ مَن هُوَ دائمٌ لایَسهُو سُبحانَ مَن هُوَ قائمٌ لایَلهُو سُبحانَ مَن هُوَ غَنِیُّ لایَفتَقِرُ سُبحانَ اٌللهِ وَ بِحَمدِهِ.

منتهی امال/ص1025/باب دوازدهم/فصل اول

نویسنده:حاج شیخ عباس قمی